Onderweg naar huis, in de volle trein bedachten wij door een spontane ingeving dat het een goed idee zou zijn om liedjes te gaan zingen. We hadden namelijk net die dag wat leuke Sinterklaasliedjes geleerd op school en wilden die graag nog een paar keer zingen. Na dat we het eerste liedje hadden gezongen, zagen wij dat de eerste klasgenoten, die dezelfde coupé zaten als ons, al geïrriteerd de coupé uitliepen. Na nog een aantal leuke sinterklaasliedjes vervolgende wij ons optreden door over te gaan op klassieke Spongebob liedjes. Na nog niet eens het eerste couplet te hebben gezongen zagen wij de laatste van onze klasgenoten de coupé snel en gefrustreerd verlaten. Het aantal mensen in de coupé was al meer dan gehalveerd.
Na drie keer hetzelfde Spongebob liedje te hebben gezongen (het Kampvuurlied lied) kregen wij dan toch de eerste klachten binnen van de medereizigers, die nog over waren, over ons gezang. Er werd ons (nog) vriendelijk gevraagd om op te houden, waarop wij ze, even vriendelijk, vroegen of ze niet gewoon mee wilden zingen, het kampvuurlied lied van Spongebob is namelijk een echte klassieker. Na wat verbaasde en boze blikken naar ons toegeworpen te hebben, gingen ze weer verder met de gesprekken die ze aan het voeren waren met hun eigen vrienden, zonder onze vraag te beantwoorden. Natuurlijk gingen wij daarop gewoon nog door met het zingen van het geweldige lied. Nog geen vijf minuten later werd ons nog één keer boos gevraagd om op te houden, waarop wij (weer) gewoon doorgingen met zingen. Boos, gefrustreerd, maar stiekem ook deels verbaasd over ons gezang verlieten de laatste reizigers ook de coupé. Blij en tevreden gingen wij nog steeds vrolijke door met zingen, want wij hadden het rijk eindelijk voor ons alleen!
We zeiden het toch? Succes gegarandeerd!
—————